*บังเอิญ*

ก. เจอกันหรือพ้องกันโดยบังเอิญ เช่น เดินมาจ๊ะกัน แกงจ๊ะกัน.

บังเอิญเป็นไปโดยไม่ตั้งใจ.

ก. พูดหรือทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งบังเอิญไปโดนเอาเจ้าตัวหรือผู้ที่เป็นเจ้าของเรื่องนั้นเข้าโดยผู้พูดหรือผู้ทำไม่รู้ตัว.

ก. คิดขึ้นมาทันที, คิดได้ในขณะนั้น, บังเอิญคิดได้.

(บัน-) ก. ประจวบ, ประสบ, พบปะ, สบเหมาะ, บังเอิญพบ.

ก. จำเพาะพอดี, สบเหมาะ, บังเอิญพบ, เช่น นํ้าเหนือหลากมาประจวบกับนํ้าทะเลหนุน นํ้าเลยท่วม.

(ผะเอิน) ว. ที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวหรือไม่คาดหมาย, บังเอิญ, หากให้เป็น, จำเพาะเป็น, ใช้ว่า เพอิญ หรือ พรรเอิญ ก็มี.

น. เมืองที่เร้นลับ ถือกันว่าจะพบได้ก็แต่โดยบังเอิญ ถ้าตั้งใจไปไม่พบ, บางทีก็เรียกว่า เมืองแม่ม่าย เพราะเชื่อกันว่าผู้หญิงที่อยู่ในเมืองนี้ล้วนเป็นแม่ม่ายทั้งสิ้น.

ชื่อเมืองที่เร้นลับ ถือกันว่าจะพบได้ก็แต่โดยบังเอิญ ถ้าตั้งใจไปไม่พบ.

ว. ผิดปรกติ, บังเอิญเป็น