*หัวเราะ*

ก. หัวเราะ.

ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, ใช้เข้าคู่กับคำ หัวไห้ เป็น หัวเราะหัวไห้ ก็มี, หัวร่อ ก็ว่า, (โบ) เขียนเป็น หวัวเราะ ก็มี.

ก. หัวเราะเย้าหยอกกัน, ระริก, ซิกซี้ ก็ว่า.

ว. น่าหัวเราะ, ชวนหัวเราะ, ขัน ก็ว่า.

ก. หัวเราะ, นึกอยากหัวเราะ.

ว. น่าหัวเราะ, ชวนหัวเราะ, ขบขัน ก็ว่า.

ว. ที่ชวนให้หัวเราะ เช่น เรื่องขำขัน นิทานขำขัน.

ว. หัวเราะเสียงอย่างนั้น.

ก. หัวเราะเบา ๆ เช่น พระลออดบ่ได้ ขิกหัว (ลอ).

ว. ใช้ประกอบหน้าคำที่แสดงความหมายในทางที่ไม่ดี เช่น ขี้เกียจ ขี้เหนียว, หรือมักเป็นเช่นนั้น เช่น ขี้หัวเราะ ขี้ขอ ขี้ลืม ขี้หึง.

(คฺรื้นเคฺรง) ว. เสียงดังครึกครื้น, เครงครื้น ก็ว่า, สนุกสนาน เช่น หัวเราะกันอย่างครื้นเครง, มีอารมณ์สนุกสนาน เช่น เขาเป็นคนครื้นเครง.

เสียงหัวเราะ.

ว. เสียงหัวเราะเบา ๆ.

ก. บีบเน้นลงไปโดยแรง เช่น เค้นผลไม้ให้น่วม เค้นฝีให้หนองออก เค้นคอให้ยอมหรือให้ตาย, โดยปริยายหมายถึงบีบบังคับหรือฝืนทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น เค้นเอาความลับออกมา เค้นหัวเราะ.

ก. ทำให้มีรูปหรือเป็นเช่นนั้น, เรียกอาการของคนที่หัวเราะจนตัวงอ ว่า หัวเราะงอ.

ว. อาการที่ร้องไห้หรือหัวเราะจนเสียงเงียบหายไป.

(จั๊กกะ-) ก. อาการที่ทำให้รู้สึกเสียวสะดุ้งหรือหัวเราะโดยไม่ตั้งใจเมื่อถูกจี้ที่เอวหรือรักแร้เป็นต้น, อาการที่เอามือไปจั๊กจี้ผู้อื่น.

ก. หัวเราะเย้าหยอกกัน, ระริก, กระซิกกระซี้ ก็ว่า.

น. ผู้แสดงที่ทำให้ผู้ชมขบขัน, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่คนอื่นหัวเราะเยาะ.

ก. เอาตัวตลกมาเล่นแทรกเพื่อให้ตัวละครหรือคนร้องพัก, ใช้สำนวนโวหารหรือแสดงท่าทางชวนให้คนหัวเราะขบขัน.

ว. อาการที่หน้าท้องตึงเพราะหัวเราะเต็มที่, ท้องคัดท้องแข็ง ก็ว่า.

ว. อาการที่หน้าท้องตึงเพราะหัวเราะเต็มที่, ท้องแข็ง ก็ว่า.

(บอ-) ก. หัวเราะ, ร่าเริง, เยาะเย้ย.

ว. อาการที่เคี้ยวสิ่งของทำปากเยื้องไปมา เช่น หยิบพานมาว่าจะกินหมาก มันผิดปากส่งไพล่ไปรูหู เคี้ยวเล่นไบ่ไบ่ได้แต่พลู เพื่อนบ่าวเขารู้หัวเราะฮา (ขุนช้างขุนแผน).

ก. ยิ้มแกมหัวเราะ, ยิ้มแย้มหยอกล้อกัน.

ว. อาการที่หัวเราะด้วยความครื้นเครงมีกระแสเสียงเปล่งดังออกมาถี่ ๆ จากลำคอ ในคำว่า หัวเราะร่วน

อาการที่หัวเราะกระซิกกระซี้ เช่น หัวเราะระริก.

ว. หัวเราะร่วน.

สัน. มีแต่, ล้วนแต่, เป็นที่, (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น รังแต่คนจะนินทา รังแต่เขาจะหัวเราะเยาะ.

ว. อาการที่แสดงให้เห็นว่าเบิกบานเต็มที่ เช่น หัวเราะร่า ยิ้มร่า

ว. เสียงหัวเราะเมื่อถูกหยอก.

ว. มีเสียงดังมาก เช่น หัวเราะลั่น ร้องไห้ลั่น.

(วิกนจะหฺริด) ว. มีความประพฤติหรือกิริยาผิดปรกติเพราะสติวิปลาส เช่น เขาเป็นคนวิกลจริต ร้องไห้บ้างหัวเราะบ้างโดยไม่มีสาเหตุ, เป็นบ้า.

(สวน) ก. หัวเราะ, ราชาศัพท์ใช้ว่า ทรงพระสรวล.

ก. หัวเราะร่าเริงยินดี, หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ, เช่น บรรดาศิษย์เก่ามาร่วมสรวลสันหรรษาในงานชุมนุมศิษย์เก่าประจำปี.

ก. หัวเราะร่าเริง, หัวเราะอย่างสนุกสนานครึกครื้น, เช่น เขาชอบหาเรื่องขำขันมาเล่า ทำให้เพื่อน ๆ ได้สรวลเสเฮฮาเสมอ, เสสรวล ก็ว่า.

ก. หัวเราะ, รื่นเริง.

(-สวน) ก. หัวเราะร่าเริง, หัวเราะอย่างสนุกสนานครึกครื้น, สรวลเส หรือ สรวลเสเฮฮา ก็ว่า.

ว. ที่ทําให้รู้สึกขันหรือหัวเราะได้ยาก เช่น เขาเป็นคนเส้นลึก แม้จะได้ยินเรื่องขำขันอย่างไรก็ไม่หัวเราะ

ว. ที่ทำให้รู้สึกขันหรือหัวเราะได้ง่าย เช่น เขาเป็นคนเส้นตื้น ได้ยินเรื่องขำขันนิดหน่อยก็หัวเราะ.

ว. อาการที่ทำหน้ายิ้มหรือหัวเราะอยู่เรื่อย ๆ เช่น ถูกดุแล้วยังทำหน้าเป็นอยู่อีก, ช่างหัวเราะ เช่น เขาเป็นคนหน้าเป็น.

(หะสะนะ-) น. การหัวเราะ, ความรื่นเริง.

ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ หรือ หัวร่อ ก็ว่า, ใช้ว่า หวัว หวัวเราะ หรือ หวัวร่อ ก็มี.

ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ ก็ว่า, (โบ) เขียนเป็น หวัวร่อ ก็มี.

(หัด, หัดสะ-) น. การหัวเราะ

(-สะยะ) ว. พึงหัวเราะ, น่าหัวเราะ, ขบขัน

น. การหัวเราะ, ความสนุกรื่นเริง.

ว. เสียงหัวเราะเยาะเย้ย (มักใช้ในการละเล่น).