*เหี้ย*

น. ชื่อขนมอย่างหนึ่งทำด้วยแป้งทอด มีไส้ทำด้วยถั่วเขียวนึ่งผัดกับพริกไทย เกลือกนํ้าตาลจนแห้ง ลักษณะกลมอย่างไข่เหี้ย, ไข่หงส์ ก็ว่า.

น. ขีดขั้นที่กำหนดปริมาณนํ้าในดินน้อยที่สุดเท่าที่พืชจะสามารถนำไปเลี้ยงลำต้นได้โดยไม่เหี่ยวเฉา ถ้ามีปริมาณนํ้าในดินน้อยกว่านั้น พืชจะเหี่ยวเฉาทันที.

ว. มีใจไม่สดชื่น.

น. ตำแหน่งหัวหน้าอั้งยี่, อั้งยี่.

ว. อาการที่อ่อนอกอ่อนใจเพราะผิดหวังหรือเหนื่อยมากเป็นต้น เช่น เดินละห้อยละเหี่ย.

ก. อ่อนใจ, อิดโรย, เช่น กินยาลมแก้ใจละเหี่ย, ละเหี่ยใจ ก็ว่า.

น. หน้าที่ไม่เต่งตึง, โดยปริยายหมายความว่า ไม่สมปรารถนา เช่น ขอสตางค์แม่ไม่ได้ก็หน้าเหี่ยวกลับมา.

ว. มีความรู้สึกหดหู่, สลดใจ, เช่น หมู่นี้อ่านหนังสือพิมพ์มีแต่ข่าวร้าย ๆ ทำให้รู้สึกห่อเหี่ยว.

น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ชนิด Varanus salvator (Laurenti) ในวงศ์ Varanidae เป็นสัตว์สกุลเดียวกับตะกวด โตเต็มวัยยาวได้ถึง ๒.๕ เมตร ตัวอ้วนใหญ่สีน้ำตาลเข้ม มีลายดอกสีเหลืองพาดขวาง หางยาว อาศัยและหากินบริเวณใกล้นํ้า, ตัวเงินตัวทอง หรือ แลน ก็เรียก.

ก. กร่อนไปเกือบหมดหรือหมด, ตัดหมด.

ว. แข็งกระด้างปราศจากเมตตากรุณา, ไม่ปรานี

ดุร้ายหมดความกลัว.

น. เหตุ เช่น เหี้ยมนั้นจึงหากให้ ฉัตรหัก เหนแฮ (ตะเลงพ่าย).

ว. ใจดำ, ปราศจากใจกรุณา

ดุร้าย เช่น หน้าตาเหี้ยมเกรียม.

ว. เข้มแข็งกล้าหาญเด็ดขาด, ห้าวหาญปราศจากความปรานี.

ว. ดุร้ายทารุณ, โหดเหี้ยม ก็ว่า.

ว. ไม่สดชื่นเพราะขาดน้ำ เช่น ดอกไม้เหี่ยว, ค่อยแห้งไป เช่น ส้มโอเหี่ยว, ไม่เต่งตึง เช่น หนังเหี่ยว

สลด เช่น ใจเหี่ยว.

ว. เหี่ยวแล้วค่อย ๆ แห้งไป เช่น ใบไม้เหี่ยวแห้ง.

ก. ขาดความสดชื่นเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจเหี่ยวแห้ง, แห้งเหี่ยว ก็ว่า.

ก. ขาดความสดชื่นเพราะหดหู่ใจ เช่น จิตใจแห้งเหี่ยว, เหี่ยวแห้ง ก็ว่า.

ว. ดุร้ายทารุณ, เหี้ยมโหด ก็ว่า.

(-กฺรอม) ก. ระทมใจจนเหี่ยวแห้ง, ตรมตรอม ก็ว่า.

ว. พอใจอยากเห็นเลือดตกยางออก, เหี้ยมโหด.

น. โรคพืชชนิดหนึ่งเกิดแก่ใบยาสูบ ทำให้ใบเฉา เหี่ยวแห้งหรือตายนึ่ง.

ว. ด้วนสั้นหรือเหี้ยนเข้าไป เช่น ยอดกุด นิ้วกุด หางกุด.

น. ชื่อขนมอย่างหนึ่งทำด้วยแป้งทอด มีไส้ทำด้วยถั่วเขียวนึ่งผัดกับพริกไทย เกลือกน้ำตาลจนแห้ง ลักษณะกลม, ไข่เหี้ย ก็ว่า.

(คฺระ-) ก. กระโหย, ระโหย, โหย, ละเหี่ยใจ.

น. เหี้ย.

ว. มีใจห่อเหี่ยว.

ว. มีใจโหดเหี้ยม, มีใจที่แข็งมากไม่ยอมโอนอ่อน, เช่น โจรใจหิน.

ก. เหี่ยว, ไม่สดชื่น.

ว. เหี้ยมโหด.

(-ตฺรอม) ก. ระทมใจจนเหี่ยวแห้ง, กรมกรอม ก็ว่า.

(ตฺรอม-, -ตฺรม) ก. ระทมใจจนเหี่ยวแห้ง, กรอมใจ หรือ กรอมกรม ก็ว่า.

(-เคฺรียว) น. ถุงที่ทำด้วยผ้าหรือถักด้วยด้ายหรือไหมเป็นตาถี่ ๆ มีหูรูดใช้ใส่อาหารแห้งเป็นต้นเวลาเดินทาง เช่น สองเต้าห้อยตุงดังถุงตะเคียว โคนเหี่ยวแห้งรวบเหมือนบวบต้ม (ระเด่นลันได), ถุงที่ถักด้วยด้ายหรือไหมเป็นต้น เป็นตาถี่ มีหูรูด สำหรับหุ้มถลกบาตรหรือบาตร, เรียกว่า ถุงตะเครียว หรือ ถุงตะเคียว.

น. เหี้ย.

ดู เหี้ย.

ก. เฉาหรือเหี่ยวเพราะถูกแดดหรือไอร้อนอย่างถูกนึ่ง เช่น ใบตองตายนึ่ง.

ว. มีเนื้ออูมแน่นตึง ไม่เหี่ยวหรือย่นยาน เช่น เนื้อเต่ง นมเต่ง มะม่วงเต่ง.

(-จกกะเปฺรด) น. คนที่เหี้ยมโหด คล้ายกับเปรตมาจากนรก.

น. อัธยาศัย, นิสัยที่เกิดจากใจจริง เช่น นิสัยใจคอมีเมตตากรุณา นิสัยใจคอโหดเหี้ยมทารุณ.

ก. เหี่ยวยุบ, เหี่ยวแฟบ, เช่น หัวหอมฝ่อ หัวกระเทียมฝ่อ ไข่เหาฝ่อ, โดยปริยายหมายความว่า ตกใจ, ใจหาย, เสียขวัญ, เช่น ใจฝ่อ ดีฝ่อ.

(มะลาน) ว. เหี่ยว, แห้ง

ก. เหี่ยวแห้ง

ว. เหี่ยว, โรย

น. ยุคที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดดุร้าย.