ช่วง

ก. รับเป็นตอน เช่น รับช่วง เช่าช่วง.

ว. สว่าง, รุ่งโรจน์.

ก. แย่ง, ชิง, มักใช้พูดเข้าคู่กับ ชิง เป็น ช่วงชิง.

น. การเล่นพื้นเมืองอย่างหนึ่ง นิยมเล่นในเทศกาล เช่นสงกรานต์ มีผู้เล่นหลายคน แบ่งออกเป็น ๒ ฝ่าย ชายฝ่ายหนึ่ง หญิงฝ่ายหนึ่ง ยืนหันหน้าเข้าหากัน ห่างพอที่จะใช้ลูกช่วงที่ทำด้วยผ้าขาวม้าเป็นต้นม้วนเป็นลูกกลม ๆ ผูกให้แน่นโยนหรือปาใส่กัน ถ้าฝ่ายใดรับได้แล้วปาไปถูกคนใดคนหนึ่งของฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายที่ถูกปาเป็นฝ่ายแพ้ มี ๓ ชนิด คือ ช่วงรำ ผู้แพ้ต้องออกไปรำ ช่วงใช้ ผู้แพ้ต้องไปอยู่อีกข้างหนึ่ง และช่วงขี้ข้า ผู้แพ้ต้องให้อีกฝ่ายหนึ่งขี่หลัง.

ก. แย่งชิง เช่น จะมาช่วงชิงนางอย่างผลไม้ ที่จะได้นางไปอย่าสงกา (อิเหนา).

น. ระยะความยาวของตัว เช่น นักว่ายน้ำไทยว่ายนำคู่แข่งหลายช่วงตัว.

ก. เอาทรัพย์สินอันหนึ่งเข้าแทนที่ทรัพย์สินอีกอันหนึ่ง ในนัยทางกฎหมายอย่างเดียวกันกับทรัพย์สินอันก่อน.

น. ผู้อยู่ในระยะเท้า “คือ ใกล้เท้า หมายความว่า ผู้รับใช้”.