*เรี่ยว*

น. แรง, กำลัง

เรียกสายนํ้าที่ไหลเชี่ยวแรง.

น. แรง, กำลัง, เช่น หมดเรี่ยวแรง.

ว. รกมาก เช่น ป่าเรี้ยวรก, รกเรี้ยว ก็ว่า.

น. ผู้เป็นกำลังสำคัญในการทำกิจการต่าง ๆ.

ว. ผอมอย่างไม่มีเรี่ยวแรงคล้ายคนขี้โรคหรือติดยาเสพติด.

น. บริวารหรือผู้ใต้บังคับบัญชาที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเปรียบเสมือนแขนข้างขวา.

น. บริวารหรือผู้ใต้บังคับบัญชาที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเปรียบเสมือนแขนซ้ายแขนขวา.

น. ม้า เช่น เทียมดุรงค์รวดเรี่ยว (ม. คำหลวง ทานกัณฑ์).

น. ผู้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำกิจกรรมต่าง ๆ, ผู้ที่ตั้งตัวเป็นหัวหน้าในการทำงาน.

น. ชื่อสัตว์ชนิดหนึ่ง เช่น ในบทดอกสร้อยสุภาษิตว่า “ตุ๊ดเอ๋ยตุ๊ดตู่ ในเรี่ยวในรูช่างอยู่ได้...”.

น. หัวหน้าคณะมหรสพ มีละคร งิ้ว เป็นต้น, ตั้วโผ ก็เรียก, โดยปริยายหมายถึงหัวหน้าหรือหัวเรี่ยวหัวแรงในการทำกิจกรรมต่าง ๆ.

ก. ย่อท้อ, ลดน้อยลง เช่น เรี่ยวแรงถดถอย

ก. ย่อท้อ, ลดน้อยลง เช่น เรี่ยวแรงถอยถด

น. กำลัง, เรี่ยวแรง.

ว. ผอมไม่มีเรี่ยวแรง.

ว. ผอมมากจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง.

ก. เรียนรู้ไว้ไม่หนักเรี่ยวหนักแรงหรือเสียหายอะไร.

ก. เสียเรี่ยวแรง เช่น งานนี้ทำไปก็เสียแรงเปล่า ๆ ได้ผลประโยชน์ไม่คุ้ม.

สิ้นเรี่ยวสิ้นแรง, ลุกไม่ขึ้น, เช่น ถูกตีเสียหมอบ เป็นไข้เสียหมอบ.