*เพลีย*

ก. อ่อนแรง, ถอยกำลัง, มีอาการเมื่อยล้า เช่น เดินจนเพลีย ทำงานมาก ๆ รู้สึกเพลีย.

ก. ท้อแท้, หมดกำลังใจ.

ว. มีแรงลดน้อยถอยลง, หย่อนกำลัง.

ว. เพลีย, โผเผ, ไม่มีกำลัง, เช่นพูดว่า ข้ามันให้อ่อนหิวกระแสะ ๆ ไป. (ดิกชนารีไทย), ใช้เข้าคู่กับคำ กระเสาะ เป็น กระเสาะกระแสะ.

(-ปฺลก-เปฺลี้ย) ว. อ่อนเพลีย, อ่อนเปลี้ย, ไม่มีแรง.

น. โรคติดต่อเฉียบพลันของระบบทางเดินหายใจ เกิดจากเชื้อไวรัส ผู้ป่วยมีไข้สูงมาก มีอาการหนาวสั่น ปวดกล้ามเนื้อและอ่อนเพลีย.

ก. อ่อนเปลี้ยเพลียใจ.

(ผะหฺงอบ) ว. อ่อนเพลียมาก, จวนจะสิ้นใจ.

ว. อ่อนเพลีย, ไม่มีแรง.

ก. เมื่อยล้า, อ่อนเพลีย.

ก. อาการเพลียของกล้ามเนื้อเมื่อทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งซ้ำ ๆ อยู่เป็นเวลานาน เช่น เดินอยู่นานจนเมื่อย เมื่อยมือเพราะเขียนหนังสือนาน.

(-ทอน) ว. อ่อนเพลีย, ไม่มีแรง.

หย่อนกำลัง, เพลีย, ในคำว่า อิดโรย

น. ชื่อฝีชนิดหนึ่ง ขึ้นเป็นลำยาว ไม่มีหัว เป็นไตแข็ง ทำให้มีอาการอักเสบ เป็นไข้ ปวด อ่อนเพลีย มักขึ้นตามขาและหลัง.

ว. มีใจอ่อน, เพลีย.

ก. หายใจถี่ด้วยความเหนื่อยหรืออ่อนเพลีย.

ก. อ่อนเพลียเพราะทำงานเป็นต้น, เหนื่อยเหน็ด ก็ว่า.

ก. รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลีย.

ก. รู้สึกอ่อนเพลียเพราะมีความหิวมาก.

ว. เพลียมาก, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ เพลียแรง เป็น อ่อนเปลี้ยเพลียแรง.