*ตลบ*

ยกกลับ, หกกลับ, เช่น ตีตลบ

ฟุ้งไป, กระจายไป, เช่น ฝุ่นตลบ กลิ่นตลบ

ใช้เป็นลักษณนามหมายถึง เที่ยว เช่น เดินเสียหลายตลบ.

ว. พลิกแพลงด้วยเล่ห์เหลี่ยมให้หลงเชื่อ, ปลิ้นปล้อน.

ก. จับนกโดยการขึงตาข่ายดักไว้ เมื่อนกบินมาก็ตลบตาข่ายแล้วม้วนตาข่ายรวบนกเข้าไว้.

ก. ปล่อยให้ล่วงลํ้าเข้าไปแล้วโอบตีหรือทำร้ายจากข้างหลัง.

ก. วนเวียน เช่น กระเวนกระวนกาม กวนอก พี่นา (นิ. นรินทร์), หวนตลบ เช่น หอมกระเวนกระวน, เขียนเป็น กรเวนกรวล ก็มี เช่น ชื่อจลาจรเรนทร์ หอมกรเวนกรวล อาจจิญจญจวนใจ (ม. คำหลวง มหาราช).

ว. อวล, หอมตลบ.

มีกลิ่นตลบ (มักใช้แก่กลิ่นเหม็น).

(ตฺระหฺลบ) ก. ตลบ, เขียนเป็น ตรหลบ หรือ ตระหลบ ก็มี เช่น สองก้ำกึ่งกันทานทบ แผลงศรตรหลบ ตรเลิดพันลึกนิดินบน (อนิรุทธ์), ไพร่พลเมืองนาวนาว นฤนาท แตรตระหลบก้องหล้า ส่งสยง (ยวนพ่าย), เถิดฤๅจะรื้อรบ ตระหลบวิ่งเข้าชิงแดน ฟันเสียให้นับแสน ให้เศียรขาดลงดาดดิน (พากย์นางลอย).

ก. ตลบตะแลง, กลับกลอก.

ก. ทำให้ควันหวนตลบขึ้น.

แผ่นผ้าที่ติดปากกระเป๋าเสื้อ, แผ่นผ้าที่ติดกับคอเสื้อพับตลบลงมาหรือแบะออกทั้ง ๒ ข้าง เช่น ปกเชิ้ต ปกเสื้อนอก.

น. ลมที่พาใบเรือตลบขึ้นปลายเสา.

ก. ปัดไป, โบก, กระพือ, เช่น เอาพัดมาพัดไฟ พายุพัดฝุ่นตลบ

ก. ตลบไป เช่น หอมฟุ้ง กลิ่นฟุ้ง, ปลิวไป, กระจายไป, เช่น ฝุ่นฟุ้ง.

ก. พูดจาตลบตะแลงพลิกแพลงไปมาจนจับคำพูดไม่ทัน.

ว. อาการที่พูดกลับกลอกตลบตะแลง.

ว. ตลบตะแลงปลิ้นปล้อนในคำว่า คนลวงโลก.

ว. ที่พูดจาตลบตะแลงเชื่อไม่ได้.

ซึ่ง ๆ หน้า เช่น เจ้าข้าเอ่ยบุคคลผู้ใดเลย ในโลกนี้ที่น่าจะเจรจาตลบเลี้ยวลดสด ๆ ร้อน ๆ เหมือนเจ้าพระยาเวสสันดรชีไพรเป็นว่าหามิได้นี้แล้วแล (เวสสันดร), โกหกสด ๆ ร้อน ๆ.

ก. หอมตลบ.

ก. ตลบ, ฟุ้ง, (ใช้แก่กลิ่น).