*สมาน*

(สะมานะ-, สะหฺมานนะ-) ว. เสมอกัน, เท่ากัน.

(สะมานะ-) น. การดำเนินอย่างเดียวกัน, การมีความเห็นพ้องกัน.

(สะมานะ-, สะหฺมานนะ-) น. ความพอใจร่วมกัน, ความเห็นพ้องกัน, เช่น มีความเห็นเป็นสมานฉันท์.

(สะมานะ-) น. “การอยู่ร่วมเสมอกัน”, การที่พระสงฆ์มีศีลเสมอกัน ทำอุโบสถหรือสังฆกรรมร่วมกันได้.

(สะหฺมาน) ก. ทำให้ติดกัน, ทำให้สนิท, เช่น ยาสมานแผล การสมานเนื้อไม้

เชื่อม, ผูกพัน, เช่น สมานไมตรี.

(สะมานัดตะ-) น. ความมีตนสม่ำเสมอ, การทำตนเสมอต้นเสมอปลาย, เป็นธรรมข้อ ๑ ในสังคหวัตถุ. (ป.). (ดู สังคหวัตถุ).

น. ชื่อยาไทยขนานหนึ่ง มีสีดำ ใช้เป็นยาสมานกวาดคอเด็ก แก้หละ ละออง ซาง.

ก. ขาดการฝึกฝนเสียนาน เช่น ไม่ได้พูดภาษาฝรั่งเศสมานานเลยเรื้อไป, ห่างไปนาน เช่น เรื้อเวที เรื้อสังเวียน.

น. ธรรมที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวใจบุคคลและประสานหมู่ชนไว้ในความสามัคคี ได้แก่ ทาน ปิยวาจา อัตถจริยา สมานัตตตา.