*พรั่น*

(-กฺว้า) ว. หวาดหวั่น, ว้าวุ่น, วุ่นวายใจ, เช่น อกกระอุเปลืองปลิว พรั่นกว้า (ทวาทศมาส).

(-พฺรึง) ก. นึกหวาดหวั่น, นึกพรั่นใจ.

ก. ประหม่า, สะทกสะท้าน, พรั่นใจ, เช่น กระมลบ้ากระหม่ามะเมอ (สมุทรโฆษ).

(คฺรั่น) ก. รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง.

ก. เกรงขาม, รู้สึกพรั่นพรึง, สะทกสะท้านด้วยความกลัว.

(คฺร้าม) ก. ขยาด, ไม่กล้าสู้, กลัวเกรง, มักใช้เข้าคู่กับคำ ครั่น เป็น ครั่นคร้าม หมายความว่า เกรงขาม, รู้สึกพรั่นพรึง, สะทกสะท้านด้วยความกลัว.

ก. เกิดความรู้สึกสะทกสะท้านพรั่นใจ.

ก. สะทกสะท้าน, พรั่นใจ.

ก. พรั่นใจ.

ใช้นำหน้าคำที่ตั้งต้นด้วยตัว พ มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น พะพรั่ง พะพรั่น พะพราย.

ว. น่าพรั่นพรึง ใช้ว่า น่าสะพรึงกลัว เช่น เห็นร่างดำทะมึน น่าสะพรึงกลัว.

ก. พรั่น, มีอาการกริ่งเกรงไป.

ก. มีความรู้สึกพรั่นใจไปเอง, มีอาการกริ่งเกรงไป.

ก. พรั่นกลัว, สะดุ้งกลัว, หวาดหวั่น ก็ว่า.