*โพล่*

น. โพล้เพล้

ที่เปล่าเปลี่ยวทุรกันดาร

พี้โพ้ ก็ว่า.

น. ภาชนะชนิดหนึ่ง สำหรับใส่เสบียงกรังและของใช้ต่าง ๆ เช่น ข้าวสาร เสื้อผ้า ประกอบด้วยกระชุ ๒ ใบ สานเป็นตาชะลอม กรุด้วยกาบไผ่ กระชุนั้นผูกติดกับคันซึ่งทำเป็นขา ๒ ขา ส่วนบนไขว้กัน มีหูสำหรับสอดไม้คานเพื่อหาบไป ด้านบนมีกัญญาซึ่งสานด้วยไม้ไผ่เป็นตาชะลอมแล้วกรุด้วยใบไม้ผูกติดกับคันสำหรับกันแดดกันฝน.

(โพฺล่ง) ว. ใช้ประกอบกับคำ พูด เป็น พูดโพล่ง หมายความว่า พูดอย่างไม่ยับยั้ง

เสียงดังอย่างเสียงกระโดดลงไปในนํ้า.

(โพฺล้ง) น. ชื่อเบี้ยชนิดหนึ่ง ตัวใหญ่ ใช้ขัดผ้า.

น. เวลาพลบคํ่า, เวลาจวนคํ่า, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, พี้โพ้ หรือ เพล้โพล้ ก็ว่า.

(ขะหฺมุกขะหฺมัว) ว. มืด ๆ มัว ๆ, โพล้เพล้, จวนคํ่า, จวนมืด, โดยปริยายใช้หมายถึงสีมัว ๆ, ไม่ผ่องใส, เช่น ครั้นจะทำขมุกขมัวมอมแมม ชายเห็นจะเยื้อนแย้มบริภาษให้บาดจิต (ม. ร่ายยาว ทานกัณฑ์).

น. เวลาจวนค่ำ, เวลาโพล้เพล้.

ก. ทิ้ง เช่น ผีจักเท้งที่โพล้ ที่เพล้ใครเผา (ตะเลงพ่าย).

น. เวลาโพล้เพล้.

ว. อาการที่พูดโพล่งออกมาโดยไม่ระมัดระวังปาก หรือพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คำนึงถึงความผิดพลาดเสียหาย

(พฺรมมะพูติ) น. เวลาสนธยา, เวลาขมุกขมัว, โพล้เพล้.

(พฺลบ) น. เวลายํ่าคํ่า, เวลาโพล้เพล้, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, เช่น ตะวันชิงพลบ, พลบค่ำ ก็ว่า, ในบทกลอนแผลงเป็น พระลบ ก็มี.

น. เวลาย่ำค่ำ, เวลาโพล้เพล้, เวลาเข้าไต้เข้าไฟ, พลบ ก็ว่า.

น. โพล้เพล้

เพล้โพล้ ก็ว่า.

น. เวลาโพล้เพล้พลบค่ำ, สนธยา ก็ว่า.