*ขบขัน*

น. ภาพล้อ, ภาพตลก, บางทีเขียนเป็นภาพบุคคล บางทีเขียนเป็นภาพแสดงเหตุการณ์ที่ผู้เขียนตั้งใจล้อเลียนจะให้ดูรู้สึกขบขัน, หนังสือเล่าเรื่องด้วยภาพเขียน ซึ่งแบ่งหน้ากระดาษเป็นช่อง ๆ มีคำบรรยายสั้น ๆ อ่านง่าย เนื้อเรื่องมักเป็นนิทานหรือนวนิยาย.

(เกฺร็ด) น. ส่วนย่อยหรือส่วนเบ็ดเตล็ด ซึ่งเป็นเรื่องสนุกหรือน่าสนใจที่เล่าหรือเขียนถึงเหตุการณ์สั้น ๆ ตอนใดตอนหนึ่งในชีวประวัติบุคคลสำคัญ ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นเรื่องจริง เช่น เกร็ดพงศาวดาร, เรื่องที่เขียนเล่าถึงบรรยากาศที่น่าสนใจหรือสนุกขบขันในที่ประชุมก่อนที่จะมีผลสรุปออกมา.

ว. น่าหัวเราะ, ชวนหัวเราะ, ขบขัน ก็ว่า.

ขบขัน เช่น นึกขำ.

ว. ขบขันมาก.

น. แหล่เทศน์มหาชาตินอกเรื่องเดิม มักมีทำนองตลกขบขันหรือเป็นเชิงสั่งสอนเป็นต้น โดยเฉพาะในกัณฑ์ชูชก มหาพน และมหาราช.

น. การแสดงโดยใช้ถ้อยคำ ท่าทาง ชวนให้ตลกขบขัน.

น. ละครประเภทหนึ่ง มีดนตรีเป็นส่วนประกอบสำคัญ ดำเนินเรื่องด้วยการร้องเพลงผสมวงดุริยางค์คล้ายอุปรากรแต่มีบทสนทนา เนื้อเรื่องมีความร่าเริงขบขัน และมักจบลงด้วยความสุข.

ว. ตลกขบขัน.

ว. ที่ทำให้ขบขัน เช่น เรื่องชวนหัว ละครชวนหัว.

ก. จำอวด, การแสดงโดยใช้ถ้อยคำ ท่าทาง ชวนให้ตลกขบขัน.

(ตะหฺลก) ก. ทำให้คนอื่นขบขันด้วยคำพูดหรือกิริยาท่าทางเป็นต้น

(ตะหฺลก) ว. ขบขัน, ที่ทำให้คนอื่นขบขันด้วยคำพูดหรือกิริยาท่าทางเป็นต้น เช่น หนังตลก, เรียกผู้ที่ทำให้คนอื่นขบขัน ว่า ตัวตลก, เรียกเรื่องที่ทำให้ขบขันหรือเข้าใจผิด ว่า เรื่องตลก.

ว. อาการที่พูดหรือทำให้ขบขันด้วยกิริยาวาจาที่ไม่สุภาพ.

ว. อาการที่พูดชวนให้ขบขันเฮฮา.

น. ผู้แสดงที่ทำให้ผู้ชมขบขัน, โดยปริยายหมายถึงผู้ที่คนอื่นหัวเราะเยาะ.

ก. เอาตัวตลกมาเล่นแทรกเพื่อให้ตัวละครหรือคนร้องพัก, ใช้สำนวนโวหารหรือแสดงท่าทางชวนให้คนหัวเราะขบขัน.

(-ตะหฺลก) น. วิธีทำให้ขบขัน.

ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ หรือ หัวร่อ ก็ว่า, ใช้ว่า หวัว หวัวเราะ หรือ หวัวร่อ ก็มี.

ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, หัวเราะ ก็ว่า, (โบ) เขียนเป็น หวัวร่อ ก็มี.

ก. เปล่งเสียงแสดงความขบขัน ดีใจ ชอบใจ เป็นต้น, ใช้เข้าคู่กับคำ หัวไห้ เป็น หัวเราะหัวไห้ ก็มี, หัวร่อ ก็ว่า, (โบ) เขียนเป็น หวัวเราะ ก็มี.

น. ละครหรือเรื่องราวที่ตลกขบขัน.

น. เรื่องชวนหัว, เรื่องราวที่เต็มไปด้วยความตลกขบขัน.

(-สะยะ) น. ความสนุก, ความขบขัน.

(-สะยะ) ว. พึงหัวเราะ, น่าหัวเราะ, ขบขัน

พูดหลอกเพื่อให้ตกใจหรือขบขันเป็นต้น, พูดดักคอ.