*เคืองใจ*

ระคาย เช่น เคืองตา, รำคาญ เช่น เคืองหู เคืองใจ.

ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง บังคับให้ซ้ำคำ ๒ คำต้นในวรรค โดยคำที่ซ้ำเปลี่ยนไปทุกวรรค เช่น กุ๋ยกุ๋ยหน้าไม่เก้อละเมอหึง ฟังฟังก็เหมือนแกล้งแพร่งความอึง คิดคิดและให้ขึ้งขุ่นเคืองใจ (ประชุมจารึกวัดพระเชตุพนฯ).

ก. ขุ่นเคืองใจ.

ก. หมาง, หมองใจ, เคืองใจ.

ว. ไม่ผ่องใสเพราะมีความขุ่นเคืองใจ.

ก. กระดาก เช่น หมางกัน คือ กระดากกัน หมางหน้า คือ กระดากหน้า, อาการที่ห่างเหินกันเพราะขุ่นเคืองใจหรือผิดใจกันเป็นต้น เช่น คนคู่นี้แต่ก่อนก็ดูสนิทสนมกันดี แต่เดี๋ยวนี้ดูเขาหมางกันไป, หมาง ๆ ก็ว่า, มักใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น บาดหมาง หมองหมาง หมางใจ.

ก. ผิดใจ, ขุ่นเคืองใจ.

ก. ห่างเหินเพราะขุ่นเคืองใจจนไม่อยากเห็นหน้า.