*กึกก้อง*

(กฺรัง) น. เนิน เช่น กึกก้องไพรกรัง (อนิรุทธ์), อเนกทั่วไพรกรัง (ดุษฎีสังเวย).

(-หน) ว. เอะอะอื้ออึง เช่น แตกตื่นกันกาหลอลหม่าน, ยามพลบสยงกึกก้อง กาหล แม่ฮา (กำสรวล).

(เกฺริก) ว. กึกก้อง, ดังสนั่น, เลื่องลือ, ยิ่ง.

น. การบันลือเสียงเหมือนนกกระเรียน, ความกึกก้อง, (โดยมากใช้แก่เสียงช้าง).

(-หน) น. เสียงกึกก้อง.

(คันชิด) ก. คำรน, บันลือเสียง, เอิกเกริก, กึกก้อง, กระหึม, เช่น ครรชิตฤทธิ์ราวี (ลอ).

(คฺรืน, คฺรื้น, -คฺรั่น) ว. เอิกเกริก, กึกก้อง, สนั่น, มากด้วยกัน.

(คะรึโคด) ก. กึกก้อง, ดังลั่น, เช่น คฤโฆษกลองฆ้องเคล้า คลี่ดูริย (ยวนพ่าย).

(เคฺรง, -คฺรา) ว. อึกทึก, กึกก้อง, เช่น หนึ่งกล้วยออกเครือเครงครา กลางลำมายา (อภิไธยโพธิบาทว์).

(แคฺรง) ว. อึกทึก, กึกก้อง, เช่น อย่างแครงครวญ (กล่อมช้างของเก่า), สงครามแครง ฟ้งเฟือด (ม. คำหลวง วนปเวสน์).

(โคฺรงแคฺร) ว. ครื้นเครง, อึกทึก, กึกก้อง, เช่น เสียงฉะฉาวโครงแคร (สมุทรโฆษ).

ก. กึกก้อง, ป่าวร้อง.

(ถะเกิง) ว. สูงศักดิ์, รุ่งเรือง, กึกก้อง, ลือลั่น, ใช้แผลงเป็น ดำเกิง ก็มี.

ก. ทุบ, เคาะ, เช่น อันว่าพระมหาสัตว์ก็ถามเพื่อว่าดึกดื่น ตื่นนอนใครแลมาเทงทรวารพระกุฎีกูดังนี้ (ม. คำหลวง กุมาร), ตระบัดก็ให้เท้ง กระทุ่มเภรียครืนเครง กึกก้องบันลือเลวง (อนิรุทธ์).

(ทอระ-) น. ธรณี, แผ่นดิน, เช่น กึกก้องสะเทือนธรณิน (ลอ).

(นะรึ-) ว. ไม่มี, ออก, มักใช้นำหน้าศัพท์อื่น เช่น นฤมล ว่า ไม่มีมลทิน นฤทุกข์ ว่า ไม่มีทุกข์, นฤโฆษ ว่า ดังออก, กึกก้อง.

(นะรึโคด) ก. ดังออก, กึกก้อง.

(นะรึนาด) น. ความกึกก้อง

(นินนาด, นินาด) น. ความกึกก้อง, การบันลือ.

(-ระโคด) น. เสียงดัง, เสียงกึกก้อง.

ก. กึกก้อง เช่น ปฐพีนีรนาทหวาดไหว (คำพากย์), เนียรนาท ก็ใช้.

(เนียระนาด) ก. กึกก้อง เช่น เสียงฆ้องกลองประนังเนียรนาท สะเทือนท้องวนาวาสหิมวันต์ (ม. ร่ายยาว นครกัณฑ์), นีรนาท ก็ใช้.

(สะหฺนั่น) ว. กึกก้อง, ดังลั่น, ดังมาก, เช่น ฟ้าผ่าเสียงดังสนั่น.