21 ผลลัพธ์ สำหรับ 

-reprobate-

 ลองค้นหาคำในรูปแบบอื่น: reprobate, *reprobate*
NECTEC Lexitron Dictionary EN-TH
(n)คนเลวทรามSee Also:คนสารเลว, คนเลวSyn.profligate, rake, scoundrel
(n)ผู้โดนสาปแช่ง (ทางศาสนา)
(adj)เลวทรามSee Also:เลวร้ายSyn.immoral, wicked
(vt)ตำหนิSee Also:ประณาม, สาปแช่งSyn.curse, revile
(vt)ไม่ยอมรับSee Also:ปฏิเสธSyn.abhor, disapprove
Hope Dictionary
(เรพ'ระเบท) n. คนสารเลว, คนเลวทราม, คนสำมะเลเทเมา, คนเหลือขอ, คนที่พระเจ้าทอดทิ้งและไม่สามารถจะช่วยได้ vt. ประณาม, ตำหนิ, สาปแข่ง, ทอดทิ้ง, ปฏิเสธ, ไม่ยอมรับ.See Also:reprobacy n. reprobateness n. reprobater n.Syn.bad
Nontri Dictionary
(n)คนเลว, คนเหลือขอ, คนสำมะเลเทเมา
(vt)สาปแช่ง, ตำหนิ, ประณาม, ปฏิเสธ
Volubilis Dictionary (TH-EN-FR)
[pranām] (v) EN: condemn ; blame ; denounce ; damn ; censure ; reproach ; reprobate ; criticize ; reprimand ; rebuke  FR: condamner ; désapprouver ; blâmer
WordNet (3.0)
(n)a person without moral scruplesSyn.miscreant
(v)reject (documents) as invalidAnt.approbate
(v)abandon to eternal damnation
Collaborative International Dictionary (GCIDE)

n. One morally abandoned and lost. [ 1913 Webster ]

I acknowledge myself for a reprobate, a villain, a traitor to the king. Sir W. Raleigh. [ 1913 Webster ]

a. [ L. reprobatus, p. p. of reprobare to disapprove, condemn. See Reprieve, Reprove. ] [ 1913 Webster ]

1. Not enduring proof or trial; not of standard purity or fineness; disallowed; rejected. [ Obs. ] [ 1913 Webster ]

Reprobate silver shall men call them, because the Lord hath rejected them. Jer. vi. 30. [ 1913 Webster ]

2. Abandoned to punishment; hence, morally abandoned and lost; given up to vice; depraved. [ 1913 Webster ]

And strength, and art, are easily outdone
By spirits reprobate. Milton. [ 1913 Webster ]

3. Of or pertaining to one who is given up to wickedness; as, reprobate conduct. “Reprobate desire.” Shak. [ 1913 Webster ]

Syn. -- Abandoned; vitiated; depraved; corrupt; wicked; profligate; base; vile. See Abandoned. [ 1913 Webster ]

v. t. [ imp. & p. p. Reprobated p. pr. & vb. n. Reprobating. ] 1. To disapprove with detestation or marks of extreme dislike; to condemn as unworthy; to disallow; to reject. [ 1913 Webster ]

Such an answer as this is reprobated and disallowed of in law; I do not believe it, unless the deed appears. Ayliffe. [ 1913 Webster ]

Every scheme, every person, recommended by one of them, was reprobated by the other. Macaulay. [ 1913 Webster ]

2. To abandon to punishment without hope of pardon. [ 1913 Webster ]

Syn. -- To condemn; reprehend; censure; disown; abandon; reject. [ 1913 Webster ]

n. The state of being reprobate. [ 1913 Webster ]

n. One who reprobates. [ 1913 Webster ]

เพิ่มคำศัพท์
add
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ