*เอื้อน*

แสดงอาการไม่สู้เต็มใจ.

ก. ไม่กล้าที่จะพูด, กล่าวไม่เต็มปาก

แสดงอาการไม่สู้เต็มใจ, กระอิดกระเอื้อน ก็ว่า.

ก. พูด, เรียก, เรียกร้อง, กล่าวถ้อยคำ, อื้น หรือ เอิ้น ก็ว่า.

ก. เปล่งเสียงจากลำคอเป็นทำนองโดยไม่เป็นเนื้อร้องเพื่อให้ครบจังหวะหรือเต็มตามทำนองเพลง

เอื้อนเสียงดนตรีซึ่งใช้ในการสีซอสามสาย.

ก. ออกปากพูด, พูดข้อความออกมา, มักใช้ในความหมายเชิงประชดประชัน เช่น กว่าจะเอื้อนโอฐออกมาได้เหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง.

ก. ออกปากพูด, พูดข้อความออกมา, มักใช้แก่กิริยาที่ทำทีอิดเอื้อนไม่ใคร่พูดออกมาง่าย ๆ.

ว. อิดเอื้อน, ไม่กล้าพูด, ทำเสียงไออุบอับอยู่ในคอ, เช่น พูดจากุกกักกระอักกระไอ (ไกรทอง).

(เคียน) น. คำพูด เช่น เอื้อนโองการมีสีหนาท เคียรคำถาม (สุธน).

น. ชื่อเพลงพื้นเมืองอย่างหนึ่งของชาวโคราชที่ว่าแก้กันเป็นทำนองตีฝีปากโต้คารมกันบ้าง เกี้ยวพาราสีกันบ้าง คล้ายเพลงฉ่อย วรรคหนึ่งใช้คำตั้งแต่ ๔ ถึง ๗ คำ ๓ คำกลอนเป็นบทหนึ่ง ความไพเราะอยู่ที่สัมผัสในการเล่นคำเล่นความให้สละสลวย บาทสุดท้ายจะเอื้อนเสียงในเวลาร้อง.

ว. แฉะ เช่น มีชลไหลบเอื้อน บเปื้อนแชะชํชล (ม. คำหลวง วนปเวสน์).

ก. มีนํ้าใจไม่บกพร่อง, มีใจสมัครด้วยยินดี, ไม่มีข้ออิดเอื้อนหรือขัดแย้ง.

ก. เอื้อนเสียงให้ยาวกว่าปรกติ.

(ปฺระเวปฺระวิง) ก. พะว้าพะวัง, อิดเอื้อน, โอ้เอ้.

ก. ทำอิด ๆ เอื้อน ๆ

ก. เอื้อนกล่าวออกมาโดยมีอาการแช่มช้างดงาม.

น. เสียงเอื้อนหรือเสียงครวญในเวลาร้องเพลงเป็นต้น.

ก. พูด, เรียก, เรียกร้อง, กล่าวถ้อยคำ, เอิ้น หรือ เอื้อน ก็ว่า.

ก. พูด, เรียก, เรียกร้อง, กล่าวถ้อยคำ, อื้น หรือ เอื้อน ก็ว่า.