*นุด*

(โกกะนุด) น. บัวแดง.

ประหลาด, แปลก, เช่น ข้าเห็นร่มชมพู ตรูรัตนพิสาล ตรงตระการกว่าชื่นแล (ม. คำหลวง ทศพร), เสียงแตรสังขแลพาทยเภริยนุดนตรี อึงเองบพักตี ตระการ (อนิรุทธ์)

(ทัดสะนานุดตะริยะ) น. การเห็นอันประเสริฐยิ่ง เช่น การเห็นพระพุทธเจ้าเป็นทัสนานุตริยะ.

(-นุด) ก. บรรเทา, ระงับ.

(มะนุดสะยะ-, มะนุด) น. สัตว์ที่รู้จักใช้เหตุผล, สัตว์ที่มีจิตใจสูง, คน.

(มะนุดสะยะ-, มะนุดสะ-) น. จำพวกคน, หมู่มนุษย์.

(มะนุดสะยะ-, มะนุดสะ-) น. โลกมนุษย์.

(มะนุดสะยะ-, มะนุดสาด) น. วิชาว่าด้วยคุณค่าทางจิตใจและงานของคน มีศิลปะ วรรณคดี ประวัติศาสตร์ ภาษาศาสตร์ ศาสนา และปรัชญา. (ส. มนุษฺย + ศาสฺตฺร).

(มะนุดสะยะ-, มะนุดสำพัน) น. ความสัมพันธ์ในทางสังคมระหว่างมนุษย์ ซึ่งจะก่อให้เกิดความเข้าใจอันดีต่อกัน.

(มานุด, มานุดสะยะ-) น. คน, เพศคน.

(มานุด, มานุดสะยะ-) ว. เกี่ยวกับคน, ของคน.

(มานุดสะยะ-, มานุด-) น. วิชาว่าด้วยเรื่องตัวคน และสิ่งที่คนสร้างขึ้น.

(สะนุด) ว. ไหล, ย้อย, (ใช้แก่น้ำนมแม่).

(สะหฺยามมานุดสะติ, สะหฺยามานุดสะติ) น. ชื่อพระราช-นิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว เป็นโคลง ๔ สุภาพ.

(สะวะนานุดตะริยะ) น. การฟังอันประเสริฐยิ่ง เช่น การฟังธรรมจากพระโอษฐ์ของพระพุทธเจ้าเป็นสวนานุตริยะ.

(อะนุด) น. “ผู้เกิดภายหลัง”, น้องสาว, นิยมใช้ว่า นุช.

(อะนุดตะระ-) ว. ไม่มีสิ่งใดสูงกว่า, ดีเลิศ, ยิ่ง, วิเศษ เช่น อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ.

(อะนุดสะติ) น. ความระลึกถึง