ทวาทศมาส

ก. แสดงกิริยาเลียบเคียงกันในเชิงชู้สาว มักเป็นอาการที่ผู้ชายหนุ่ม ๆ แต่งตัวแล้วชวนเพื่อนกันเที่ยวเกี้ยวผู้หญิง เช่น นักเลงหนุ่มหนุ่มนั้น เที่ยวกรอ (พิธีทวาทศมาส), บางทีก็ใช้ว่า กรอผู้หญิง.

ก. กลํ้า, เกือบ, เช่น กระละหลํ่าจกกเป็น แต่กี้ (ทวาทศมาส).

ว. เต็มไปด้วยกาม เช่น ชงครากามิศน้อง ยังยังติดแม่ (ทวาทศมาส), โกมลมิ่งโกมุท กาเมศ เรียมเอย (ทวาทศมาส).

(กาน-) น. กานดา เช่น ธรณีธรณิศแก้ว การเต (ทวาทศมาส).

ว. ล่วง เช่น ตกพ่างบุษบนนเกิง ขาดขว้นน (ทวาทศมาส).

(โกฺรย) น. หลัง เช่น โจนบหลยวโกรยเกรง ท่านข้า (ยวนพ่าย), อกกระอุกรยมโกรย กระด้าง (ทวาทศมาส).

ดอกไม้ตูม เช่น ชมช่อ ไม้เหมือนแก้ม โกศเกลา (ทวาทศมาส).

น. พระอินทร์ เช่น ลํ้าเลอศกรุงโกสีย์ หยาดหล้า (ทวาทศมาส).

(แคฺรง) ว. งามพรายแพรว, หมดจด, ผ่องใส, เช่น ธก็ทรงพสตรพาสแครง ดุจแสงสังข์ใสสุทธ (ม. คำหลวง นครกัณฑ์), อนนธกทำด้วยไหมประไพแครงเครื่องฟ้า (ม. คำหลวง นครกัณฑ์), พายคํ่าจำรัสแครง ใสส่อง (ทวาทศมาส).

(จะระ-) ก. ตะลึง เช่น จระลิ่งทางทิพห้อง แห่งองค์ (ทวาทศมาส).

น. สิ่งที่งอกอยู่ภายในผลไม้บางอย่าง เช่น จาวมะพร้าว จาวตาล, (กลอน) โดยปริยายหมายถึงนมผู้หญิง เช่น พวงจาวเจิดแจ่มแก้ว จักรพรรดิ พี่เอย (นิ. นรินทร์), ดวงจาววนิภาคย์พ้น เสาวบุษป์ (ทวาทศมาส).

ว. ตามกันไป, ประสานกันไป, เช่น ชลธารนทีเจือ จาวหลั่ง ไหลนา (ทวาทศมาส).

น. ดอก, ดอกไม้, เช่น ดอกไม้งามเงื่อนแต้ม แชรงยอดแย้มผกาแจรง จาวจำแทงจำเทิด (ม. คำหลวง จุลพน), จราว ก็ใช้, โดยปริยายหมายถึงผู้หญิง เช่น ไฟกามรลุงจาว ทองเทศ (ทวาทศมาส).

ก. กระจาย, แผ่ไป, เช่น เสด็จจรจำรายศักดิ์ โสภิต (ทวาทศมาส).

ก. จะ เช่น จิปากทั้งลิ้นล้า เพื่อเจ้าเจียรจันทร์ (ทวาทศมาส).

ว. ตูม เช่น สงวนมิ่งมาลยจาวจี แกล่กลํ้า (ทวาทศมาส), พายัพว่า จี๋.

(เจียน) ก. จร, ไป, จากไป, เช่น วันเจียรสุดาพินท์ พักเตรศ (ทวาทศมาส).

(ตฺระ-) ก. จ้อง, คอยดู, เช่น ตาเรียมตระหง่องตั้ง ตาเรือ แม่ฮา (ทวาทศมาส), เขียนเป็น ตรง่อง ก็มี เช่น อันว่าพระมหาสัตวก็ต้งงตาแลตรง่อง ซึ่งช้นนช่องมรรคา ที่มีผู้จะมาน้นน โสดแล (ม. คำหลวง กุมาร), กระหง่อง หรือ กระหน่อง ก็ใช้.

(โตฺรด) ว. โดดเดี่ยว เช่น เยียยลสุดาเดียวตรอมโตรด (ทวาทศมาส)

(บัน-) ก. ประทับ, แนบชิด, เช่น ถนอมบรรทับออมชม ทราบเนื้อ (ทวาทศมาส).

(-กฺว้า) ว. หวาดหวั่น, ว้าวุ่น, วุ่นวายใจ, เช่น อกกระอุเปลืองปลิว พรั่นกว้า (ทวาทศมาส).