*เก้อ*

กระดาก, อาย, เช่น ทำแก้เก้อ

ขัดเขินหรือค้างอยู่เพราะไม่เข้ากัน ไม่รับกัน เช่น รำเก้อ เรือนหลังนี้ทำไม่ได้ส่วนดูเก้อ ข้อความที่เขียนไว้เก้อไม่รับกัน.

ว. อาการที่วางหน้าไม่สนิท, รู้สึกกระดากอาย.

ก. ทำหรือพูดกลบเกลื่อนความกระดากอายที่เกิดจากความพลั้งพลาดแล้วถูกจับได้.

ก. อาการที่ยิ้มให้เขาแล้วเขาไม่ยิ้มตอบ ทำให้รู้สึกเก้อเขิน.

ก. อาการที่รู้สึกเก้อหรือขวยแล้วไม่รู้จะทำอย่างไร ก็ฝืนยิ้มออกมา.

ว. มีสีหน้าเจื่อนเพราะรู้สึกผิดคาดหรือทำอะไรผิดพลาดไป เช่น เด็กตีหน้าเก้อเมื่อถูกจับได้ว่าทำความผิด.

ว. เก้กัง.

ทำให้หาย เช่น แก้เก้อ แก้ขวย แก้จน แก้โรค

ว. วางหน้าไม่สนิทมีอาการเก้อเขิน.

ชื่อกลบทอย่างหนึ่ง บังคับให้ซ้ำคำ ๒ คำต้นในวรรค โดยคำที่ซ้ำเปลี่ยนไปทุกวรรค เช่น กุ๋ยกุ๋ยหน้าไม่เก้อละเมอหึง ฟังฟังก็เหมือนแกล้งแพร่งความอึง คิดคิดและให้ขึ้งขุ่นเคืองใจ (ประชุมจารึกวัดพระเชตุพนฯ).

ว. เก้อ, กระดาก.

(-แหฺย) ก. ยิ้มอย่างเก้ออาย.

ก. ตีหน้า เช่น วางหน้าไม่สนิท วางหน้าเก้อ ๆ.

อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกตกใจ เก้อเขิน หรือไม่พอใจ เป็นต้น (โดยมากเป็นเสียงผู้หญิง) เช่น วุ้ย น่ารำคาญ.

(สับพะยอก) ก. หยอกเย้า เช่น ผู้ใหญ่สัพยอกเด็กว่าเป็นแม่สายบัวแต่งตัวเก้อ.

ว. วางหน้าไม่สนิท มีอาการเก้อเขิน.

(-แหฺง) น. หน้าแสดงความเก้อหรือจนปัญญา.

(แหฺง) ว. อาการของหน้าที่แสดงความเก้อหรือจนปัญญา ในคำว่า หน้าแหง

โดยปริยายหมายความว่า เก้อ, ไม่สมปรารถนา.

(แหฺย) ว. อาการที่ไม่สู้ใครหรือเก้ออาย.

อ. คำที่เปล่งออกมาเพื่อเยาะให้เก้อ, เฮ้ว ก็ว่า.