*ระงม*

(ชะระ-) ว. เปลี่ยวเปล่า, เงียบสงัด, เช่น อยู่ชระงมนั้น (ม. คำหลวง มหาราช).

ว. เสียงร้องแสดงความเศร้าโศกเสียใจของคนเป็นจำนวนมาก เช่น ร้องระงม

อบอ้าว, อบด้วยความร้อนหรือควัน, ในคำว่า ร้อนระงม.

น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง อยู่ตามป่าใหญ่.

(เกฺรียง) ว. ใหญ่, ยิ่ง, มาก, เช่น มีศัพท์สำเนียงเกรียงระงม (ม. คำหลวง กุมาร).

ว. คลํ้า, มืดมัว, เขียนเป็น ขข่ำ ก็มี เช่น ฟ้าแมลบมล่นนร้อง ท้องฟ้าเขียวขขํ่า ยงงฝนพพร่ำพรอยพรำ อื้ออึงอัมพรระงม ด้วยกำลงงลมพายุพัดน้นน (ม. คำหลวง ฉกษัตริย์).

(ชะระ) เป็นพยางค์หน้าของคำในบทกลอน เช่น ชระงม ชระง่อน.

ว. ดัง, ระงม, เซ็งแซ่.

ว. ร้อนระงม, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ อบ เป็น อบอ้าว.

ว. ร้อนระงมก่อนฝนตก.