*งอแง*

ว. ขี้แย, ขี้อ้อน, (ใช้แก่เด็ก)

รวนเร, บิดพลิ้ว

เอาใจยาก.

ก. อาการที่เด็กหลาย ๆ คนร้องไห้พร้อม ๆ กัน.

ก. ร้องอ้อน (ใช้แก่เด็กเล็ก ๆ ).

ก. ชอบสนุกสนานและชอบกระเซ้าเย้าแหย่ เช่น ถ้าเขาไปเที่ยวด้วย พวกเราจะไม่รู้สึกเหงา เพราะเขาเป็นคนขี้เล่น, มีอารมณ์ดีไม่งอแง (มักใช้แก่เด็กเล็ก ๆ ) เช่น ตาหนูคนนี้ขี้เล่น

ก. งอแง เช่น เด็กจู้จี้, บ่นจุกจิกรํ่าไร เช่น คนแก่จู้จี้

ร้องไห้งอแง, ขี้อ้อน, (มักใช้แก่เด็กเล็ก ๆ ).