*กลับกลอก*

ก. เปลี่ยนไปมาเชื่อถือไม่ได้ เช่น พูดจากลับกลอก, กลอกกลับ ก็ว่า.

ว. ที่พูดจาไม่อยู่กับร่องกับรอย เช่น คนกลับกลอก.

ใช้เป็นพยางค์หน้า (๑) ซึ่งเดิมเป็น ก กำ กุ ข ต ส เช่น กบิล-กระบิล, กำแพง-กระแพง, กุฎี-กระฎี, ขจัด-กระจัด, ตวัด-กระหวัด, สะท้อน-กระท้อน. (๒) โบราณใช้แทน ตระ เช่น ตระกูล-กระกูล, ตระลาการ-กระลาการ. (อัยการเบ็ดเสร็จ). (๓) เติมหน้าคำโดยไม่มีความหมายก็มี เช่น ซุ้ม-กระซุ้ม, โดด-กระโดด, พุ่ม-กระพุ่ม, ยาจก-กระยาจก, เติมให้มีความหมายแน่นแฟ้นขึ้นก็มี เช่น ทำ-กระทำ, ทุ้ง-กระทุ้ง, เสือกสน-กระเสือกกระสน. (๔) ยํ้าหน้าคำอันขึ้นต้นด้วย ก ในบทกลอน คือ กระกรี๊ด กระกรุ่น กระกลับกลอก กระเกริ่น กระเกรียม กระเกรียว กระเกรี้ยว กระเกริก. (๕) นอกนี้เป็น กระ มาแต่เดิม เช่น กระทรวง กระบือ.

ก. เปลี่ยนไปมาเชื่อถือไม่ได้ เช่น พูดจากลอกกลับ, กลับกลอก ก็ว่า.

ก. ตั้ง เช่น คือคชกลับกลอกจั้ง จญสีห์ (ยวนพ่าย).

(ตะระละ) ว. กลับกลอก

ก. พูดกลับกลอก.

ก. ตลบตะแลง, กลับกลอก.

ก. พูดกลับกลอกไม่ยั่งยืนคำ.

ว. กลับกลอก, ไม่ซื่อสัตย์.

น. คนกลับกลอก.

ว. อาการที่พูดกลับกลอกตลบตะแลง.

ว. ที่พูดจากลับกลอกเชื่อถือไม่ได้.

ก. พูดสับปลับ กลับกลอกเอาแน่ไม่ได้.

ว. กลับกลอกเชื่อไม่ได้ (มักใช้แก่กริยาพูด) เช่น พูดสับปลับ เขาเป็นคนสับปลับ, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ สับปลี้ เป็น สับปลี้สับปลับ หรือ สับปลับสับปลี้.

ก. พูดกลับกลอกเชื่อไม่ได้ มักใช้ประกอบกับคำ สับปลับ เป็น สับปลี้สับปลับ หรือ สับปลับสับปลี้.

ว. ไม่ซื่อสัตย์, ไม่ซื่อตรง, กลับกลอก, เช่น คนอสัตย์, อาสัตย์ ก็ว่า.