เสี่ยม

ก. ทำให้แหลม เช่น เสี้ยมไม้

โดยปริยายหมายความว่า ยุแหย่ให้เขาแตกกันหรือทะเลาะกัน.

ว. มีลักษณะค่อนข้างแหลม ในคำว่า หน้าเสี้ยม คางเสี้ยม.

ก. สอนโดยยุยงให้ใช้เล่ห์กล เช่น เขาถูกเสี้ยมสอนให้กระด้างกระเดื่องต่อฝ่ายปกครอง เขาเสี้ยมสอนลูกให้เป็นโจร.

ว. เสงี่ยมงาม.