เสียกำซ้ำกอบ, เสียกำแล้วซ้ำกอบ

ก. เสียน้อยแล้วยังจะต้องเสียมากอีก เช่น พระองค์ช่างเชื่อฟังคำคนชั่วโฉด ชาวเมืองมันกล่าวโทษพลอยโกรธตอบ เสียกำแล้วจะซ้ำกอบกระมังหนา (ม. ร่ายยาว ทานกัณฑ์).