32 ผลลัพธ์ สำหรับ 

recus

 ลองค้นหาคำในรูปแบบอื่น: -recus-, *recus*, recu
ค้นหาอัตโนมัติโดยใช้remus
NECTEC Lexitron Dictionary EN-TH
(n)ความหัวแข็งSee Also:ความดื้อรั้นSyn.nonconformity
ตัวอย่างประโยคจาก Open Subtitles**ระวัง คำแปลอาจมีข้อผิดพลาด**
ฉันจะต้องหวนคิดเกียวกับตัวฉันจากภาระกิจนี้Chuck Versus the Cougars (2008)
ฉันถอนตัวเองออกมาDo You Take Dexter Morgan? (2008)
ถ้าคดีนี้ได้ส่งฟ้อง แต่นั่นจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆPilot (2010)
คุณคิดว่า คุณจะสามารถทำให้ฉันถอน ด้วยการให้ความหมาย ของการขัดแ้ย้งที่น่าสนใจนี่นะAll In (2012)
ฉันต้องการกู้ชีวิตตัวเองAll In (2012)
ลูกจะต้องกลับไปที่ศาลพรุ่งนี้ แล้วลูกก็จะต้องถอนตัวจากคดีนั่น ตกลงไหม?Honor Thy Father (2012)
ผมและทางศาลขอแสดงความเสียใจ แก่ลูกขุนคนที่ 7 และครอบครัวของเขา ขอตัดเขาออกจากคณะลูกขุนPower (2013)
ฉันต้องปกป้องตัวเองThe Mirror Has Three Faces (2013)
กษัตริย์แห่งชนอันดาล และเฟิร์มเมน ลอร์ดแห่งเจ็ดอาณาจักร ขอไถ่ถอนตัวเองจาก การไต่สวนครั้งนี้The Laws of Gods and Men (2014)
WordNet (3.0)
(n)refusal to submit to established authority; originally the refusal of Roman Catholics to attend services of the Church of England
(adj)refusing to submit to authority; - Mary W.Williams
(n)(law) the disqualification of a judge or jury by reason of prejudice or conflict of interest; a judge can be recused by objections of either party or judges can disqualify themselvesSyn.recusal
(n)(law) an objection grounded on the judge's relationship to one of the parties
(v)disqualify oneself (as a judge) in a particular case
(v)challenge or except to a judge as being incompetent or interested, in canon and civil law
Collaborative International Dictionary (GCIDE)

n. The state of being recusant; nonconformity. Coke. [ 1913 Webster ]

a.[ L. recusans, -antis, p. pr. of recure to refuse, to oject to; pref. re- re + causa a cause, pretext: cf. F. récusant. See Cause, and cf. Ruse. ] Obstinate in refusal; specifically, in English history, refusing to acknowledge the supremacy of the king in the church, or to conform to the established rites of the church; as, a recusant lord. [ 1913 Webster ]

It stated him to have placed his son in the household of the Countess of Derby, a recusant papist. Sir W. Scott. [ 1913 Webster ]

n. 1. One who is obstinate in refusal; one standing out stubbornly against general practice or opinion. [ 1913 Webster ]

The last rebellious recusants among the European family of nations. De Quincey. [ 1913 Webster ]

2. (Eng. Hist.) A person who refuses to acknowledge the supremacy of the king in matters of religion; as, a Roman Catholic recusant, who acknowledges the supremacy of the pope. Brande & C. [ 1913 Webster ]

3. One who refuses communion with the Church of England; a nonconformist. [ 1913 Webster ]

All that are recusants of holy rites. Holyday. [ 1913 Webster ]

n. [ L. recusatio: cf. F. récusation. ] 1. Refusal. [ Obs. ] [ 1913 Webster ]

2. (Old Law) The act of refusing a judge or challenging that he shall not try the cause, on account of his supposed partiality. Blackstone. [ 1913 Webster ]

a. Refusing; denying; negative. [ R. ] Jer. Taylor. [ 1913 Webster ]

v. t. [ F. récuser, or L. recusare. See Recusant. ] (Law) To refuse or reject, as a judge; to challenge that the judge shall not try the cause. [ Obs. ] Sir K. Digby. [ 1913 Webster ]

v. i. To withdraw oneself from serving as a judge or other decision-maker in order to avoid a real or apparent conflict of interest; -- often used with the reflexive; as, the judge recused himself due to a financial interest in the matter. [ PJC ]

n. [ L. recutire, recussum, to beat back; pref. re- re- + quatere to shake. ] The act of beating or striking back. [ 1913 Webster ]

เพิ่มคำศัพท์
add
ทราบความหมายของคำศัพท์นี้? กด เพื่อใส่คำนี้พร้อมความหมาย เพื่อเป็นวิทยาทานแก่ผู้ใช้ท่านอื่น ๆ