*เหยา*

(หฺยักเหฺยา) ก. จู้จี้, รบกวน.

(เหฺยา) ก. ยั่วให้โกรธ.

ก. หยอดหรือหยดลงแต่น้อยตามต้องการ.

ว. อาการที่วิ่งช้า ๆ.

(-แหฺยะ) ว. ย่อหย่อน, ทำเป็นเล่น, ไม่เอาจริงเอาจัง, เช่น ทำงานเหยาะแหยะ.

ว. ป่อง เช่น สักหน่อยหนึ่งมึงจะท้องกระป่องเหยาะ (อภัย).

(-แหฺย่ง) ก. คะยั้นคะยอ เช่น มาหยักเหยาเซ้าซี้กระแหย่งชาย (รามเกียรติ์ ร. ๑).

น. ชื่อขนมชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเจ้า ปั้นเป็นตัวกลมยาวหัวท้ายเรียวคล้ายตัวด้วง ต้มให้สุก ราดหัวกะทิ โรยงาคั่ว นํ้าตาลทราย เหยาะเกลือเล็กน้อย และมะพร้าวทึนทึกขูดเป็นเส้น.

(สะหฺนิมส้อย) ว. ถนิมสร้อย, หนักไม่เอาเบาไม่สู้, ทำเป็นเหยาะแหยะ, ทำเป็นอ่อนแอ, (ใช้เป็นคำตำหนิ), เช่น ดุว่านิดหน่อยก็น้ำตาร่วง ทำเป็นแม่สนิมสร้อยไปได้.