*เวียง*

น. เมืองที่มีกำแพงล้อม.

น. เมือง, วัง, เช่น จะแบ่งปันข้าวของในท้องคลัง ให้ครอบครองเวียงวังเห็นทันตา (สังข์ทอง).

ดู กรมเมือง.

(กฺรมมะ-) น. กรมใหญ่กรมหนึ่งในจตุสดมภ์ มีเสนาบดีเป็นผู้บังคับบัญชา มีอำนาจหน้าที่ในการรักษาความสงบเรียบร้อยในราชธานีและปริมณฑล ปราบปรามโจรผู้ร้าย รวมทั้งบังคับบัญชาศาลในสังกัดซึ่งมีอำนาจพิจารณาคดีความอุกฉกรรจ์และดูแลคุก (เรือนจำ) มหันตโทษ, เวียง หรือ กรมพระนครบาล ก็เรียก

น. ไฟ เช่น เกิดกุณฑ์วุ่นวายทั้งเวียงชัย (อิเหนา).

ก. หมด, สิ้น, เช่น บุญแห่งเจ้าจักนาศ จากอาวาศเวียงอินทร์ (ม. คำหลวง ทศพร).