*รุย*

(กฺรุย) น. หลักที่ปักรายไว้เป็นเครื่องหมาย เช่น ปักกรุย.

(กฺรุย) ก. ใช้เครื่องมือหรืออุปกรณ์ เช่นจอบ เสียม หรือแทรกเตอร์ เปิดทางถางทางเพื่อเป็นแนวไว้, เป็นแนวไว้ เช่น กรุยทาง

โดยปริยายหมายความว่า เปิดทางให้สะดวก.

(กฺรุย) ว. ทำทีท่าเจ้าชู้ เช่น ห่มเพลาะกรูมกรอกรุยฉุยเฉิดฉัน (มณีพิชัย).

(-กฺราย) ว. อาการที่เดินทำทีท่าเจ้าชู้

มีท่าทางหยิบหย่ง

ในบทกลอนใช้ว่า กรายกรุย ก็มี เช่น อย่านุ่งลายกรายกรุยทำฉุยไป (สุภาษิตสุนทรภู่).

(กฺรุยเกฺรียว) ว. เกรียวกราว เช่น แสรกเสียงกรุยเกรียว (ดุษฎีสังเวย).

(คฺรุย) น. ชายผ้าที่ทำให้รุ่ยเป็นเส้น ๆ, ชายครุย ก็ว่า

ชื่อเสื้อจำพวกหนึ่ง ใช้สวมหรือคลุม มีหลายชนิด ใช้เป็นเครื่องประกอบเกียรติยศหรือแสดงหน้าที่ในพิธีการหรือแสดงวิทยฐานะ.

น. ชายผ้าที่ทำให้รุ่ยเป็นเส้น ๆ, ครุย ก็ว่า.

(ตฺรุย) น. กรุย เช่น ถ้าแลหมีได้มีตรุยปัก ให้ไหม ๓ รอย รอยละ ๓๓๐๐๐ (สามดวง).

(รุกฺ-) ว. รุงรัง, กระจุยกระจาย, ไม่น่าดู, เช่น บ้านช่องรุกรุย เสื้อผ้ารุกรุย

ตํ่าช้า เช่น คนรุกรุย.

น. แมลงวัน.

น. เสื้อชนิดหนึ่ง มีหลายแบบ ใช้สวมหรือคลุม เป็นเครื่องประกอบเกียรติยศหรือแสดงหน้าที่ในพิธีการหรือแสดงวิทยฐานะ.

ก. สวมเสื้อครุยโดยสวมเฉพาะแขนซ้าย เอาแขนเสื้อข้างขวาซึ่งห้อยอยู่ข้างหลังสอดรักแร้ขวาขึ้นมาแล้วตวัดพาดบนไหล่ซ้าย.

(กฺรูม) ว. กรอม, คลุม, เช่น ห่มเพลาะกรูมกรอกรุยฉุยเฉิดฉัน (มณีพิชัย).

(ทด, ทะสา) น. ชายผ้า, ชายครุย.

(ทะ-) น. ชายผ้า, ชายครุย.

(ปัดตะหฺล่า) น. ผ้าริ้วทอด้วยไหมกับทองแล่งมีเนื้อบาง โดยมากทำเป็นเสื้อครุย.

ก. ทำพิธีเอายอดเมรุยอดปราสาทขึ้น

น. เรียกย่ามขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งมีครุยที่มุมล่างว่า ย่ามละว้า.

น. เครื่องตกแต่งขอบต้นแขน และปลายแขนเสื้อครุย ปักด้วยดิ้น เงินแล่ง ทองแล่ง เป็นลวดลายต่าง ๆ