*ราก ๑*

(กฺราก) ว. รวดเร็ว เช่น นํ้าไหลเชี่ยวกราก.

(พฺราก) ก. ทำให้จากไป, พาไปเสียจาก, ทำให้แยกออกจากกัน, (มักใช้เกี่ยวกับความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดของคนหรือของสัตว์บางชนิด) เช่น พรากลูกออกจากอกแม่ พรากลูกนกลูกกา

แยกออกไป เช่น สองคนนี้ไม่เคยพรากจากกัน.

น. ส่วนของต้นไม้ ตามปรกติอยู่ในดิน มีหน้าที่ดูดอาหารเลี้ยงลำต้น, โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น รากผม รากฟัน

เรียกฐานที่อยู่ใต้ดินทำหน้าที่รองรับอาคาร ว่า รากตึก หรือ ฐานราก