บัน ๑

น. เครื่องตำหมากของคนแก่ มีรูปทรงคล้ายกระบอก โดยมากทำด้วยทองเหลือง มีลูกตะบันสำหรับตำ และมีดากอุดก้น. (เทียบ ข. ตฺบาล่ ว่า ครก).

ก. ทิ่ม แทง หรือกระแทกลงไป, กระทุ้ง

ดึงดัน เช่น ตะบันเถียง.

ก. ทิ่ม แทง หรือกระแทกลงไป, กระทุ้ง

ดึงดัน เช่น ตะบันเถียง.

ว. คำประกอบกริยาหมายความว่า ไม่มียับยั้ง, เรื่อยไป, เช่น เที่ยวตะบัน เถียงตะบัน, ตะบันราด ก็ว่า.